‘Eh.. ik voel angst geloof ik’
Het is februari en ik woon de eerste dag bij van de fase 1 Brainspotting. Een fijne groep en erg interessante materie. En er wordt flink geoefend. Daar had ik dus even niet over na gedacht. Er is op dat moment niet iets wat me erg belemmerd en als onderwerp kan dienen (vind ik). Maar goed, ik krijg vaak te horen dat ik zo schrikkerig ben. En als een ware Scoobiedoo op de bang zit tijdens een (totaal niet enge) serie op Netflix. Geen leuk gezelschap..
Dus, daar ga ik.. Bij het denken aan het kijken naar een film, voel ik een soort klonterig gevoel in mijn borst. Dat is de activatie in mijn lichaam waar we mee aan de slag gaan. We zoeken de brainspot door te zoeken naar de oogpositie waarbij ik het gevoel in mijn borst het meeste voel. En ik blijf kijken naar de punt van de aanwijsstok. Het gevoel in mijn borst wordt heviger, tranen stromen me ineens over de wangen en ik voel me… ‘Geen idee wat ik voel, ik heb er geen woord voor’, zeg ik. Ik blijf even bij dat gevoel en ineens weet ik ‘ik voel angst geloof ik’. En ik ben stomverbaasd. Voelt angst zo??
Met dat ik het een naam heb gegeven, zakt het langzaam weg. En mijmer ik wat over bang zijn terwijl ik ondertussen alle lichamelijk sensaties volg die zich door mijn lijf heen bewegen. Ik snap er niks van, maar ik weet heel zeker dat ik net iets nieuws ontdekt heb aan mezelf. Of in ieder geval opnieuw heb leren toelaten. Want ik heb het ergens in mijn leven achter slot en grendel gezet.
Ik besef dat het bij me hoort, deze emotie. Ik hoef niet meer te doen alsof dat niet zo is. Stoer doorgaan, omdat…. En ik voel iets van me afglijden. Ik huil.. en huil nog een keer. Alle spanning verdwijnt uit mijn armen en benen alsof ik niet meer schrap sta om meteen in actie te komen.
En weer ben ik verbaast, ik was me niet bewust van die spanning en toch kwam het kennelijk in sommige situaties om de hoek kijken.
Het kost me moeite om ‘terug te komen’ in de zaal. Het was zo fijn om even helemaal op mezelf te focussen en even ‘niks te hoeven met alles en iedereen om me heen’. En weer huil ik. Ik besef me dat ik zo ingezoomd sta op anderen en wat zij nodig hebben, dat ik mezelf, mijn gevoel, angst en kwetsbaarheden vergeet. Stoer doorgaan, ‘want zij hebben het nodig’ of ik me nou kwetsbaar voel of niet.
Echt snappen doe ik het ook niet, want wat heeft schrikkerigheid bij netflix nou te maken met stoer doorgaan??
Maar ik weet wel dat ik sindsdien grote stappen heb gezet in ‘bij mezelf blijven’ ook al zijn er nog zoveel anderen om me heen.
Dan hoef ik het ook niet zo te snappen.
Brainspotting!
