Een korreltje aandacht
Ik loop als een oud vrouwtje door het bos te sjokken. Gister ben ik stevig onder handen genomen door een masseuse. Vorige week ging ik door mijn rug en dat kwam niet uit de lucht vallen.. Die pijn zat er al eerder, inclusief een hoop andere pijntjes. Genegeerd, want ik had genoeg andere dingen om aandacht aan te besteden.
Inmiddels weet ik genoeg over de samenwerking van lichaam en geest om te beseffen dat ik nu voor beide te zorgen heb. En niet alleen nu, maar altijd. Nieuw gedrag is niet makkelijk aangeleerd, dat blijkt maar weer.
Na een verdrietige hangdag voel ik dat het tijd is om in beweging te komen. Goed zorgen voor mij als geheel is lekker met de hond door het bos sjouwen. Ok, sjokken.. Mijn bloed in beweging brengen, spieren warm laten worden. Me laten inspireren door de herfst en het vinden van nieuwe paadjes. Blaadjes die vallen, dingen die losgelaten mogen worden, die ík misschien los mag laten.
De vertraging van de natuur is zo gek nog niet. Voorbereiding op groei. Dus ik ga langzaam door het bos. Mijn eigen tempo weer opzoeken, voelen wat er vastgezet is in mijn lijf. Aandacht voor wat er te voelen valt.
En naast me een hele blije hond die dit tempo wel kan waarderen?
