Hulp vragen?

Nee joh, ik hou t nog wel even vol.

Aan het einde van haar latijn kwam ze bij me binnen. Volledig uitgeput. ‘Zelfs te moe om te huilen’ zei ze. Veel te lang doorgelopen, rennend en vliegend. Want ze hield zoveel ballen in de lucht. Vriendinnen waren bezorgd en vroegen haar of ze niet eens hulp moest zoeken. Maar nee, ze zou het nog wel even volhouden. Zij wel, maar haar lijf blijkbaar niet.

Sterke vrouwen zijn het, die bij me aankloppen. Stuk voor stuk harde werkers die niet anders gewend zijn dan ‘nog even doorzetten’. Dat kunnen ze goed. En toch kost het ze ook een hoop. Zichzelf opzij zettend gaan ze maar door, stoppen ze met het voelen van hun eigen lijf, emoties en behoeften. Dat komt later wel. Verschoven naar de tweede plek.

Oude patronen

En dat doen ze vaak al heel lang. Terugkijkend zien ze dat ze als kind al op dezelfde manier in het leven stonden. Ze werden en worden er om geprezen. Altijd klaarstaan voor de ander, zelf nooit hulpvragen. Een kind dat getypeerd werd met de woorden ‘ze is zo lekker zelfstandig’ of ‘ze helpt altijd zo goed’.

En nu, jaren later breekt het ze op. Ze willen en kunnen niet meer dat zelfstandige, behulpzame mens zijn. Het vreet ze leeg. Maar hulpvragen?? Dat hebben ze niet geleerd. Dus ze gaan nog maar even door.

Jezelf in de ogen kijken

Herkenbaar voor jou? Komt hulp vragen ook niet in jouw woordenboek voor? Ik kan je de hand schudden.

Een burnout en talloze dips verder kon ik jaren geleden niet anders dan mezelf maar eens in de ogen gaan kijken. Met hulp. Want alleen kwam ik er niet meer uit. Ik snapte niks meer van mezelf, wist niet meer hoe ik (ook) goed voor mezelf moest zorgen en liep vast in een hele berg aan oude overtuigingen over ‘hoe het (niet) hoort’.

Spannend? Ja, loeispannend. Maar het heeft me mijn leven teruggegeven. Ik kan nog steeds doorzetten, maar nu ook stoppen en loslaten. Ik leerde kiezen.

Op de eerste plek

Hulp vragen voelt kwetsbaar. Maar waarom zou je wachten tot je aan je knieën in de blubber staat en het onmogelijk is geworden om verder te gaan? Is dat het waard?

Hulp vragen is een eerste stap in jezelf weer op de eerste plek zetten. Jíj bent het waard.

Kriebelt het van binnen als je deze laatste woorden leest? Zou je er wel naar willen luisteren, maar kom je ook een hoop mitsen en maren tegen in jezelf? Bevraag jezelf er op:

• Maak een lijst(je) met al die mitsen en maren
• Vraag je af of ze echt waar zijn voor jou of dat ze misschien niet meer kloppen
• Maak tot slot een lijstje met ‘kriebels’, Wat hoop je jezelf te geven door hulp te vragen?

Als je er uit bent, weet je welkom voor een gratis kennismakingsgesprek.