Tuinieren
Als ik steeds vasthoud wat niet van mij is, kan ik mijn eigen dingen niet dragen.
Vanmorgen ontplofte ik van binnen en een beetje van buiten. Ik kon nog maar 1 ding denken: ‘hou asjeblieft op met alles bij mij neer te leggen’.
Week voor de kerstvakantie, iedereen moe, allemaal extra dingen naast het gewone ritme en buiten hoost het… En iedereen verwacht het allemaal van mij.
Ho stop!
Een uurtje en een bakje tranen later, realiseer ik me dat dit niet klopt. Natuurlijk verwachten twee pubers wat (en vaak iets meer dan nodig) van mij. Maar verwachten ze echt dat ik ze op tijd de deur uit jaag ‘omdat je anders te laat komt’? Verwachten ze echt dat ik hun wegen gladstrijk omdat ik bang ben ‘dat er dingen mis gaan’? Het zijn mijn eigen gedachten en emoties die bepalen wat ik doe. Die bepalen dat ik soms niet los kan laten en maar vast blijf houden. Iets in mijzélf verwacht het allemaal van mij.
Een deel van me voelt zich machteloos en is bang dat als ík loslaat álles mis gaat. En dus heb ik veel manieren gevonden om dit gevoel van machteloosheid te bezweren; structureren, regelen, verantwoordelijkheid nemen, opjutten, enz. Alles met als doel om zo veel mogelijk invloed uit te oefenen op de realiteit. Niet alleen mijn eigen realiteit maar ook die van mijn kinderen.
En dus ga ik over mijn grenzen en hark ik met regelmaat ‘hun tuintje’ aan. Ik hou het netjes, plant bloemetjes en voel lichte paniek als ze die er weer uittrekken. En vandaag was zo’n dag waarin ik vasthoud wat niet van mij is, waarbij ik me bemoei met dingen die ze zelf wel kunnen en/of moeten leren. Ik weet met mijn hoofd dat ik hun leven niet kan regelen en dat het goed voor ze is dat ik los(ser) laat. Maar mijn hart was het daar vanmorgen niet mee eens.
Als ik besluit om binnen mijn eigen grenzen te blijven en mijn éigen tuin weer eens aan te harken, dan is daar ineens mijn gevoel van machteloosheid. Au!
Het is er, ik kan er met aandacht naar kijken en ik kan huilen omdat ik voel wat ik zo vaak wegdruk. Ik draag wat er te dragen valt.
Dit geeft me (eigen) ruimte en overzicht. Ik zie de realiteit weer zoals deze is, met al zijn gevaren en ellende. Maar ik kan de gedachte weer verdragen dat dit is wat het is en dat ik het daarmee moet doen. Dat geeft me meer vertrouwen om los te laten. Mijn lat mag omlaag.
We hebben sinds vorige zomer een prachtige tuin. December is de tijd om na te gaan denken welke groenten we gaan planten en om zaadcatalogi door te neuzen. Mijn voornemen voor 2019 is om goed te zorgen voor mijn tuin. Voor beide 🙂
Wat in jouw tuin vraagt om aandacht?
Voor meer informatie www.fokus-coaching.nl ________________________________________
In-zicht
Van alles waar je over waakt, waak vooral over je hart want dat is de bron van je leven (Spreuken 4:23). Waken over je hart is je jezelf en je hart in zicht hebben. In deze blogs neem ik je mee in de inzichten die ik op doe in mijn leven en coachpraktijk.
